Dlugość pali drewnianych

Długość pali drewnianych nie powinna przekraczać 12 m, gdyż dostawa dłuższych nastręcza już pewne trudności, jednak w razie potrzeby stosowane są pale o długości do 20 m. W ostrokrawędzistych żwirach i w gruntach kamienistych, a także wówczas, gdy chodzi o wbicie końca pala na niewielką głębokość (ok. 50 cm) w miękką skałę albo też o przebicie palem lokalnych przeszkód (pni drzewnych, starych konstrukcji drewnianych) ostrze pala należy uzbroić w tzw. grot (trzewik). Stosowanie grotów w innych gruntach, nawet w bardzo zwartych jednorodnych glinach czy piaskach, mija się z celem, a czasem może być nawet szkodliwe, w razie natrafienia bowiem na przeszkodę grot ma tendencje do skrzywiania się i rozdzierania dolnego końca pala. Górny koniec pala (tzw. głowica) wymaga najczęściej jedynie drobnej obróbki związanej z wbijaniem, a tylko pale, które w budowli mają być wyciągane, muszą mieć swe górne końce obrobione, na wysokości ok. 80 do 90 cm, np. w kształcie odwróconego stożka ściętego i otoczone stalowym uzwojeniem. Pale drewniane ściskane powinny wchodzić w fundament co najmniej 30+50 cm (niekiedy płycej, gdy zachodzi Obawa niedostatecznego zabezpieczenia głowic pali przez beton przed wilgocią). Pale stalowe Pale stalowe znajdują na ogół mniejsze zastosowanie niż pale z innych materiałów. Dawniej, szczególnie do pali wyciąganych, używane były różne typy pali śrubowych, które wkręcano w grunt. Zwoje śruby, umieszczone na dolnym końcu takiego pala, przeciwstawiają się silom wyciągającym, Dziś stosuje się przekroje mniej skomplikowane, a więc dwuteowniki, rury stalowe o średnicy od 35 do 40 cm, pojedyncze lub łączone parami w przekrój zamknięty brusy ścianek szczelnych (szczególnie chętnie profil skrzynkowy Peine) oraz profile specjalne, których jednak w kraju się nie produkuje. [podobne: obliczanie współczynnika przenikania ciepła, stropodach niewentylowany, organy nadzoru budowlanego ]